olmaz

yok dedim

olmaz

insan

sevecek bu kadar güzel insan varken

yok

olmaz.

çiçekler açmaya başladı artık

ektiğim soğandan.

kalte Sonne

Bazen şehirle ilgili tek sorunum, gürültü gibi geliyor, hani şu kocaman otobanları ezip geçen arabaların çıkardığı ses, bazen durup, acaba bu ses motorların iniltisi mi yoksa tekerleklerin asfalta sürtünüşleri mi diye düşünürüm, asfalta sürtünüşlerinin ses çıkarmasına sebep olan fiziki nedenleri düşünürüm, gri.

Berlinde kaldığım evin banyosu ve mutfağı bi kaç binanın baktığı geniş bi avluya bakardı. Berlinin geç yazıydı o eylül, ve avluya girerdi kocaman güneş. Ve ses: İlk zamanlar ağaç hışırtısı zannedip heyecanla avluya bakan pencereden bakmıştım, ulu dallı ağaçlarla karşılaşmayı umarak, ama işte, berlinde, umduğumuzu değil, bulduğumuzu yedik hep, misafiriz ya.

Meğer o ses, binanın caddeye bakan tarafından geçen tramvayın demirlere sürterek çıkardığı sesin avludaki duvarlara çarpmasıyla oluşan sesmiş. Ah Berlin, sen bu demir yığınlarından çıkan kaç burnu büyük, pos bıyıklı sesi koynunda oyalayıp yumuşatmadın ki derdim kendi kendime.

İşte böyle, her sabah uyandığımda, kahve yaparken kendime, ve alman ev arkadaşlarımın sabahları zeytin ve sarı biber yememe şaşırmasına gülerek, o hışırtıların ağaç hışırtısı olduğuna inandırmaya çalışırdım kendimi. Bazense, sanki bardaktan boşalırcasına yağan yağmur gibi gelirdi.

Bu yüzden, hep pencereye arkamı dönüp otururdum ki, avluda hiç ağaç olmadığını, hiç yağmur yağmadığını görmeyeyim.

Bi sabah, ki o sabah diğer gecelerin sabahına benzemiyordu. O gece, seninle geçirdiğim bi gecenin sabahıydı, ve ben eve saat 5 te gelmiştim, ve evdeki herkes farkındaydı ağlayarak uyuya kaldığımın. İşe gitmek zorundaydım, her zamanki gibi, tabağıma salatalık biber zeytin ve yunan peyniri koyup, kahveyle yutmaya çalıştım, pencereye arkam dönük.

Heyecanla sana demiştim ki, o güzelim şiirdeki gibi, “bi akşam konuğum ol”, sana rakı açayım, sana mezeler yapayım, geldiğim şehre benzeyen. Uzun uzun konuşalım demiştim, istersen odamın pencersinden nehri ve demiryolunu, istersen mutfaktan demiryollarının avludaki yansımasını dinleyelim. Gülmüştün, red edilemeyecek bi teklif demiştin.

Galiba, işte kahvaltıda, biberlerin ısırıldıklarında çıkardıkları sesleri dinlerken, ev arkadaşımın benimle konuşma çabalarına cevap veremeyişimin sebebi, bu hayaldi.

Sonra arkadaşım, arkamdaki kocaman pencereye doğru işaret parmağını uzattı, “aaah güneş, güneşe bak, ne kadar güzel bi gün”....

elimdeki çatalı bırakıp, gövdemi hareket ettirmeden boynumu çevirip güneşe bakmıştım, bi an, güneşten hep nefret ederim ama, o güneşe orda senle bakamayışıma lanet okudum heralde. Kafamı tekrar masaya çevirdiğimde, kalmamıştı gücüm. İyiymiş gibi yaptım bi kaç saniye, ama yok olmuyordu işte, olmuyordu, tahta sandalyeden kayarken masaya tutunmaya çalıştım, ve arkadaşımın adını sayıkladım an.. anddd....andreaaa... ich kann nicht mehr.....andreanın bi çığlık beni yakalamaya çalıştığını hatırlıyorum, ve bi yatakta uzandığımı.

Sonra görmedim seni hiç.

yağmurlar

Yürüyüş yaptım dün.

Uzun uzun.

Hızlı hızlı yürürken ve esrik alevi deyişleri dinlerken adımlarımı öfkeyle atarken, bi yaşlı kadın, yoluma çıktı, yeşil gözlü, beli bükülmüş.

Ağzının kımıldadığını görünce, kulaklığımın birini çıkarıp, efendim teyzecim dedim, gençlik dedi, ne güzel, adımlarını hoplayarak atıyorsun, bak ben arka caddeden buraya yarım saatte geldim.

Biraz lafladıktan sonra, yürümeye devam ettim, arkadaşımın evine yaklaşınca çay yanına eşlik edecek bişeyler almak için bi markete girdim. Bisküvi çikolata filan ve gazete aldım. Kasa sırasında beklemekte olan yaşlı amca, o sırada kasiyerle pazarlık ediyordu, 20 liram var diyordu, fazla çıkarsa vermem, tam tamına 20 lira 50 kuruş tutunca kasiyer ses etmedi, aldı tamamı bozuk para olan 20 lirayı.

Sonra yaşlı amca beni farketti, bilmem yorgun mu gözüktüm gözüne yoksa üzgün mü, elindeki siyah poşeti, açıverdi birden, al dedi, çekinerek başımı uzattım poşetin içine, renk renk küçük şekerler vardı, yok amca sağol dedim, şeker hastasıyım ben, aç karnına yiyemem şeker, ben de şeker hastasıyım boşver dedi. Bi avuç şekeri koydu avucumun içine, ama dedim içimden ne yaparım ben bu kadar şekeri, yiyemem ki, atamam ki, kimseye de veremem.

Parayı ödeyip dışarı çıktım, yağmur başlamıştı. Yüzümü yağmura çevirdim.İçimden:

beni sevmezsen, yağmurları sev, yağmurlar yağsın yüzüme dedim...

"İçmişem Bir Dolu Olmuşum Ayık"/ Şah Hatayi

"İçmişem Bir Dolu Olmuşum Ayık"

İçmişem bir dolu olmuşum ayık

Düşmüşüm dağlara olmuşum geyik

Sana derim sana sürmeli geyik

Kaçma benden kaçma avcı değilim

Avcı değilim ki düşem izine

Kaça kaça kanlar indi dizine

Sürmeler mi çektin kömür gözüne

Kaçma benden kaçma avcı değilim

Sana derim sana geyik erenler

Bize sevda sana dalga verenler

Dilerim Mevla'dan onmaz vuranlar

Kaçma benden kaçma avcı değilim

Eyder Şah Hatayi'm uçan kaçandan

Zerrece korkmazız bu tatlı candan

Gidip da'vac' olma atana benden

Kaçma benden kaçma avcı değilim

Bir Gerçeğe Bel Bağladım/ Aşık Daimi

Bir gerçeğe bel bağladım erenler

Aldı benliğimi bitirdi beni

Damla idim bir ırmağa karıştım

Denizden denize götürdü beni

Nice kabdan kaba boşaldım doldum

Karıştım denize deniz ben oldum

Damlanın içinde evreni buldum

Yine benden bana getirdi beni

Buhar oldum yağdım yağmurlarınan

Toprağa karıştım çamurlarınan

Piştim fırınlarda hamurlarınan

Üstadım sofraya yatırdı beni

Çiğnediler dişlerinen ezildim

Vücut eleğinden geçtim süzüldüm

Çaldı kalem bir deftere yazıldım

İrfan mektebine yetirdi beni

Daimi'yim ermişlerin ereği

Cümle varlık tabiatın gereği

Bir ölmez ananın oldum bebeği

Aldı dizlerine oturdu beni

l'accent français en allemand

yazamıyorum.

o anı.

seni aksanından tanıdığım anı.

sesini tanıdığım anı.

sırf

ama ben fransız aksanıyla konuşmam ki

dediğinden.

ya da

yazarsam

artık, bavulu toplayıp gitme vakti geleceğinden.

gözağrısı

Dün gece uyuyamadım hiç,

Bütün gece, gündüz düşününce ipe sapa gelmeyecek ama aslında böyle bi ülkede yaşayınca da, gerçek olması hiç de şaşırtmayacak şeyler düşündüm.

Sinir yıpranması diyorlar delirmeye kibarca. Sek sek oynamak diyorum ben. Hani sek sek oynarken sekerek bi kutudan öbürüne geçersin ya, bazen sanki kutular birbirine giriyor, sek sek.1,2,3,4,5....sırayı kendine göre yapmaya başlıyorsun.

Yok yalan değil, eski psikiyatristim bi tv kanalında klasik türk müziği programı yapıyor.

Başbakan yardımcısına suikast planlayan askerlerden biri elindeki adres kağıdını yemeye çalışıyor.

Ellerinde kurusıkı tabancalarla insanlar birbirne ateş ediyor. Para için. Ya da para zaten işin bahanesi.

Polis çantamdaki pişmaniyeden şüpheleniyor.

Ben iskoçya da yüksek lisans hayalleri kuruyorum. Sırf oralarda insan az diye.

Boynumdaki kistlerin tekrar büyümesinden anlıyorum stresssssssss, stresssssss diye inim inim inlediğini vücudumun.

Yok , yer yok. Gidecek bi yer kalmamış bize gidecek.

Tırnaklarıma uzun uzun baktım bu sabah, kesmenin vakti gelmiş mi bi türlü karar veremedim. Sanki vücudumun bi parçasını kesmek, insani değil pek. Hem de makasla.

Kusmak, tırnak kesmek, ağlamak.

Ayrılmak gibi mi.

Gidememek ya.

Kusamam, tırnağımı kesemem.

Ağlamaya başladım ama. Artık ağlamaya başladım. Ağlayacak kimse yok. Ama işte kitap okurken gelen ağlamalar var. Tırnaklarımı kesmeli ve kusmalıyım biraz da. Yeniden tırnak uzatmak ve yemek için. Tekrar kesmek üzere. Tekrar kusmak üzere.

Riya ve keder

Newsweek'de bi makale okudum. Amerika'daki sağlık hizmetleriyle ilgili, yazar cumhuriyetçileri riyakar olmakla suçluyordu, yani kendi yaptıklarını başkaları yaptığında kötüledikleri için.( neden böyle bi makale okudum ya da bana ne amerikadaki sağlık hizmetlerinden: çok entel olduğumdan ve her şeyi bilme isteğimden değil, ingilizce dersi için bi makale çevirmem gerekiyordu. Ondan).

Bir de aklımda bizim o işte hep bahsettiğim kantin vardı, tahta piknik masaların kaba saba yerleştiği, üniformalı kantin görevlilerinin demokratik bi şekilde mayonez mi ketçap mı seçeneklerini sunduğu (kanla mı gelecek kansız mı gelecek), kahve makinelerinin yanına her hafta yenisinin daha çok bozulmak üzere eklendiği kantin. Üniversiteye gitmemiş biri olarak, üniversite kantinleri hakkında ne düşünürsün bilmem.

Sıraya girmiştim bi gün, sağ tarafımda buzdolaplarının içine tıkıştırılmış su şişeleri sol tarafımdaysa oynaşan sevgililer vardı. Ben de üçüncü seçenek olan önüme bakmayı tercih ettim, ki etmesem daha iyi olurdu. Önümde iki kız hararetli bişeyler tartışıyordu ki bilirsin politik bi tipimdir,( bu cümleyi sana kurmuştum bi kere, ben demiştim, politik fikrini bilmediğim kimseye aşık olmam, ben politik bi tipimdir, sen de ja ja sicher filan demiştin galiba. Güzel gözlerini kısarak. ) iki kız filistinden bahsediyordu, diyordu ki biri, insanlar gördüm haberlerde, filistindeki yıkıntıların önünde fotoğraf çektiriyorlardı, bu nasıl insanlık diyorlardı, bu nasıl dünya.. uzun uzun kötülediler, israili, amerikayı, medyayı...bi sessizlikten sonra biri, bütün bunları görünce Hitler' e hak veriyorum dedi, bak bu cümleyi yazması kolaymış, oysa düşünürken birisi beynimi vidalıyor gibi geliyordu. Hitler dedi, keşke hepsini kurutsaymış da, başımıza bela olmasalarmış dedi..

ben, böyle durumlarda, hiç öyle tahmin ettiğin gibi, bayramlık ağzımı açmam. Çökerim, yıkıntıların altında, kalırım.

İşte

hipokrasi, iki yüzlülük, riyakarlık.

Kantin.

Sen.

İsrail

Filistin

Hitler

Gilles:

Kederli ruhların desteklemek ve propagandasını yapmak için bir despota ihtiyaçları olduğu gibi, despotun da amacına ulaşmak için ruhların kederlenmesine ihtiyacı vardır.”

Deleuze

Kederli ruhumun despotu desem sana, hafife mi almış olurum ki

kürtçe nasıl bi dildir?

kürtçe dedin, nasıl bi dildir, dedin. Hiç duymadım, duymak isterdim dedin. O zaman, çocukken olur ya hani, yerli malı haftası geldi aklıma. ya da sen bilmezsin, parisde yerli malı haftası yoktur belki de, yerli malı dediğin nedir ki pariste, bi şişe şarap, bi dilim küflü peynir. biz ona belirli gün ve haftalar deriz, belirlemeden rahat edemiyor muyuz ne, ya da öyle günler ve haftalar yılların arasında kaybolmasın diye içlendiğimizden mi, bilinmez. İşte vardır öyle belirli gün ve haftalarımız ve yerli malı haftalarımız. O günlerde herkes evinden bişey getirir, masalar birleştirilir, herkes evinden getirdiklerini kor masanın üstüne, herkes masanın üstüne koyduklarını çekinerek bi ürkerek koyar ki içinden acaba beğenirler mi benim getirdiklerimi diye sorar. İşte öyle bi gündü, annem pek sevmezdi öyle belirli gün ve haftaları, ve fena depresyondaydı ben çocukken, uyandığımda, annemi paltosunu giymiş, gitmek isterken gördüğüm olurdu çok. Bende de ondan kalmış belki de sürekli gitme hissi. İşte öyle bi gün, ben de hatırlatmamıştım ona bi gece önceden, yerli malı haftamızı, ki bu haftada illa ki, yerli olacak getirdiğin. Sabah uyandığımda, ki bi öğle saatiydi, aklıma gelmişti, yerli malı haftası olduğu, anneme söyledim, beni umursamadı mı ya da bilmiyorum neydi sebep, marketten bişeyler alırız dedi.ben de o sırada, televizyonu açıp, devlet kanalındaki, tarım belgeselini izlemeye koyuldum, gülme, bazen işe yara bu bilgiler. Yaramasa da, işte anne depresyonundan uzak tutar. Bi haber vardı, türkiyedeki kivi ağaçlarından bahsediyordu. Kivilerin yetişme ortamından falan filan. Sanırım, yeni farketmişler türkiyede de kivi ağaçlarının yetiştirilebileceğini. Bilmiyorum, ilkokul çocuğuydum. İlkokula 8 yaşında başladığım hesap edilirse işte en fazla 10 yaşlarındaydım. Ben evde ses olmasından korkarak onu izlerken, annem okula gitme vaktimin geldiğini söyledi, eh tabii önce markete uğramamız gerekecekti. Asansöre binip dokuz kat aşağı indikten sonra, zemin katta oturan genç komşumuza ratlamıştık. Kadın, nereye gittiğimizi sorunca, depresif ve uykulu 30 lu yaşların sonundaki güzel annem, anlattı durumu. Ve, ( hayatımdaki tesadüflerin mucizevi halini bizzat yaşamış biri olarak, hiç şaşırmayacağına eminim)

kadın, bizde bi poşet dolusu kivi var dedi. Hah? Kivi mi? Dedi annem, ama bu yerli malı haftası? Kivi türkiyede yetişiyor mu? Hemen atladım tabii, anne ben bu sabah trt4 te izledim, artık türkiyede de kivi yetişiyormuş. Annem şüpheli baktı bana, ama bi an önce uyumak istediğinden, inanmak daha kolay geldi. Eh ben de böylece bi dolu kiviyi sırtlayıp gittim okula.Eh o güzel zaman geldi çattı, masalar birleştirildi, o üzerinde meyve sebze resimleri olan karton şapkalar takıldı, herkes, çantasından dolmalar, sarmalar, elmalar, armutlar ve mandalinalar çıkarırken, ben elimi daldırdığım çantamın içinden bikaç tane kivi çıkarıp koydum masanın üzerine. Tahmin et. Gülmediler yok. Sustular, bi kısmı kivinin ne olduğunu bilmiyordu galiba, amerika avrupa görmüş zengin çocukları cahilliklerini belli etmekten kaçındılar. Bi kısmı da, ama bu türkiyede yok kiiiiiiii, diyerek ispiyoncu örnek öğrenciyi oynadılar. Bense, önce bi omuzlarımı düşürüp, şaşkın gözlerle etrafıma baktım. Dudaklarım titredi, ya ağlayacaktım ya konuşacaktım. Baktım ve baktım. Kivi dedim, güzeldir. Hem dedim. Kivi de buralıdır, bizdendir. Sabah trt4te izledim.

İşte, sen dediğinde bu Kürtçe nasıl bi dildir, diye. Yerli malı haftasına kivi götürmüş çocuk oldum yanında. Ağlasam mı konuşsam mı bilemedim. Ama bizdendir Kürtçe, trtşeş de izledim.

gel-git

-Ahmet Türk'ün yüzündeki çizgilere ithafen-

Gel

ve

Git

işaret parmağının ucu

neyi gösterirse

Ya da

ne gel

ne git

Yorul öylece

diyorlar

Bense

Ellerinin üstüne

Başımı

Koyup

Ağlamak isterdim

öylece

Tükeniyoruz sanki,

sırtımızda yumurta küfesi...

kara

kara

kalem

kara

geçmeden

geçmiş

zaman

ölüm

yara.

Balkonda Patti Smith

bi kere, güzel bi adamla, güzel bi balkonda bi yaz akşamı, küçük tahta iskemlelere oturmuş, sokakları seyretmiştik uzun uzun. Yüksek tavanlı evin duvarlarında sesimiz kahkahalarımız çınlamıştı. Sokaklardan geçen esmer çocukların kocaman seslerini, yokuşu tırmanmaya çalışan arabaların hırıltısını, sarhoşların anlaşılmaz gürültülerini dinlemiştik. Güzeldi adam. Yıllardır, öyle garip bi heyecan, garip bi sevdayla kelimelerinin peşinden gittiğim.

Her defasında, dönüp dolaşıp sana geliyordu benim ağzımdaki kelimeler, ama neden geldiğini de bilmiyerek.

Güzel adamın da, ciğerini söken onun deyişiyle, sana benzer bi kadın vardı aklında. Güzel cool ve zeki. Sanki karşılıklı oturmuş, sizin güzelliğinize, sizin mükemmelliğinize layık olamicak olmamızın yasını tutuyorduk birlikte o balkonda.

Aslında ben, bütün o çirkin ördek yavrusu hissimle, çok sevinmiştim, üşüyünce üzerime bi şal getirmesine, beni düşünmesi, içime batmıştı bi şekilde. Kimse düşünmemiş beni demek çoktandır.

Sonra birden, bütün o kapalıçarşı hikayesinden, bütün o eski sevgililerden, votkayı nası içseklerden, sonra, patti smith sever misin dedi bana. Bi an, sarhoş aklımla gelmedi bi resim gözümün önüne. Sonra hadi patti smith dinleyelim dedi, içeri gidip cd çekmecesini açıp patti smith cdsini yerleştirdi yerine. Ben cd deki resmi görünce tanıdım, ben ufakken, türkiyeye konsere geldiğinde, şimdi hatırlamadığım bi akraba ya da komşu teyze haberlerde patti smith çıktığında aa baksana kadın mı erkek mı bu demişti bana. Tahmin edersin ki, teorik olarak olmasa da, içgüdüsel olarak, hasta olmuştum kadına.

Aklıma geldi hemen o an.

Ve sen, ve o ve o an ve şimdiki an ve bütün anlar hep birlikte.

Ve bi gün, okulda kantinde otururken, bi arkadaşım, biliyo musun patti smith in frederick diye bi şarkısı var dedi, ve her tarafa değişik sol örgütlerinin afişlerinin asıldığı o gri bordo kantinde, o tahta piknik masalarının üzerinde, sıkış tıkış oturmuşken, ve uğultu ve kocaman mavi poşetli çöp kutuları birer kuyu gibi yerleştirilmişken dört bi yana bizi yutmak üzere sanki. arkadaşımın kulaklığını takıp, frederique dinledim. Ve yine o kopma hissi, o yaşadığım yerin sana en uzak yer olma hissi çöktü üzerime.

Ve patti smith, ve sen, ve biz, ve saf salak ve kaybettiğini çoktan kabullenmiş bizlerin, başımızı kaldırıp gözlerinizin içine bakma cürretkarlığı:

bye bye hey hey

maybe we will come back some day now

but tonight on the wings of a dove

up above . . .

El

Yine de, az şey yaşadık denemez..

Ben şimdi bu, düşündükçe sana yazmamak için o kitaptan o kitaba saldırıp, anlamadığım dillerde şarkılar dinleyip, gözlerimi yeşilin üzerine pembe puantiyeli pijamamda yoğunlaştırıp dursam da, aslında bunları yapıp durdukça, sanki yükselen kan basıncının beyni kanatması, ya da işte ne bileyim tazyikli akan suyun hortumunu filan parçalaması gibi, en sonunda, en fazla şiddetle yazmak istiyorum sana. Sana yazmak istiyorum, beni seversin diye değil, sana yazmak istiyorum, belki cevap verirsin diye değil. Sana yazmak istiyorum, kaybolmamak için. Sanki senden uzaklaştıkça, şu trainspottingdeki o kırmızı halılı sahnedeki gibi, korkunç bi hızla yere çakılıyorum, sanki sen, şu binalardan hızla düşmekte olan masum genç kızları kibarca yakalayan süpermen misali, ben hızla düşerken gelip ellerinle yakalayacaksın beni.

Ellerinle.

Yüzüme doğrulttuğun bir fotoğraf makinesinin deklanşörüne basarken miydi ilk ellerini görüşüm, yoksa rakı bardağını tutarken mi.. Çıkaramıyorum. Ama o objektifi sarışından heveslenmiştim belki, belki o yüzden geriye dönülmez bi şekilde ikna etmiştim kendimi şefkatli olduğuna, belki o objektifi saran ellerin benim boynumu da öyle incelikle, öyle nazik saracağına.

Fotoğraf çekmeyi bırakıp da,- ki ben dans ediyordum sen beni çekerken-, rakını içmeye başlayıp, bi yandan da arada gözlerimin içine bakarken sen, ben dans edemez olmuştum. Dans edemez olmuş, o kenarcıktaki kaloriferin üzerine yığılıvermiştim. Seni suçlamıyorum ama, eğer bi gece oryantalist heveslerinle, doğulu bi kızla biraz flört etmekken derdin, bu hevesten çok daha derin bakmasaydın, belki de, ben şimdi buralarda bu soğukta ve gece yarısında, bi yanımda allerji spreyim, diğer yanımda kitaplar, ve bi yanımda ilaçlarım ve diğer yanımda kitaplar, ve bi yanımda rakı kadehim ve diğer yanımda kitaplar, bunları yazıyor olmazdım. Belki de.

Sana sarıldım ya. Hani, o kottbusser tor un o çirkin yapısının tam altında, sağımızdan ve solumuzdan, çakırkeyif insanlar, ve oruç tutmakta olan müslümanlar geçerken. Bir sahur vakti, ellerini, iki elini birden, ellerimin arasına aldımmmm. Burnum, boynundaki o adını hatırlayamadığım kemiği koklarken, ben elini tuttum, iki elini birden. Kulağıma, görüşücez bi daha merak etme, korkma bu kadar dedin.

Ben ellerini, ellerime alırken. O soğuktan kurumuş, o kısacık tırnaklı, o geniş, damarlı, o habire mavi gömleğinin düğmeleri arasından küstahca içeri girip o adını hatırlayamadığım kemiğini kaşıyan ellerini tuttum. Sen de sıktın ellerimi. Sonra yavaşça gitti ellerin ellerimden, rilkenin dediği gibi, anne memesinden kesilir gibi...

sonra uzaklaştın, karadeniz balıkçısının önünden, ben arkanda bakarken, sen bikaç kere dönüp baktın, ve kalabalığa karıştın.

Bilsen türkçede el, öteki de demek. Bize karışamayan bi türlü...

LOKUM

Bayramdan haberin var mı, vardır elbet. Kreuzbergde bayramlaşmalar olur pek tabii, geçen bayram, çalıştığım yere berlindeki müslümanların bayram tebriği gelmişti de, alman arkadaşım, gitmek istersen bak davetiye var demişti, o gün hollandadan ve türkiyeden misafirlerim geldiği için gidememiştim, ki gerçekten gitmek isterdim. Görmek isterdim, bi çeşit müze gezer gibi değil. Ki sevmem zaten o kendini müzedeki bi şey mişsin gibi hissetme meselesini, yine de gitmek isterdim, ama sinirlendim biraz davetiyelerine, anlamadım çünkü davetiyedeki türkçeden hiç bişey, google translation tarzında bi dil vardı ki, almancasından anlamıştım ne demek istediklerini, refleks halinde elime kalemi alıp-toldaki adam gibi- hataları işaretlemeye giriştim fakat hataları işaretleyebilecek kadar bile iyi değildi metin.

Neyse

bayramdan haberin vardır kesin.

Benim pek yoktu. O yüzden bayramdan bi önceki gece bi arkadaşıma gittim, gittim diye annem biraz kızdı bana, ki mütedeyyin bi insan olmasa da, kalabalık aile çocuğu olması sebebiyle, bu tip günlerde duygusallık yapar, üzülür filan. Ölen kardeşleri gelir aklına,annesi ve babası. Henüz onu anlayacak kadar çok şey yaşamadım.

Haberim yoktu bayramdan işte, gece bi arkadaşımda kaldım, bütün gece hiç susmadan judith butler dan bahsettim ki kendisi sekter solcu dur. Sevmez böyle postmodern muhabbetleri. Sonra da tiffany de kahvaltıyı izlerken uyuyakalmışız.

Neyse, bayramdan haberim yoktu. Sonra uyandık sabah, burda bi kahve var, cihangir kahve diye, işte cihangir dediğimiz yer de , böyle bi gettolaşma çabası eşcinseller için. Schöneberg diyeyim yani, cebinde parası olan erkek eşcinseller yani. Sen sevmezsin kesin, ama belki de çoktan gezip görmüşsündür bile.

Orda işte, sevdiğim arkadaşlarımla, dünyadan ve biraz buralardaki iç savaş tehlikesinden bahsettik, abarttığımı düşünme, bi içsavaş tehlikesinden bahsediyor en umutlu yazarlarımız bile. Eh bize de taraf olmak düşüyor galiba, başka bişey değil.

Sonra bi çevirmenle, kafkadan bahsetmeye çalıştık, sonra türkçe ve avrupa dilleri hakkında büyük laflar ettik, işte avrupa dillerindeki cinsiyet ayrımının türkçede olmamasının bi avantaj mı dezavantaj mı olduğundan filan.

Sonra, eve gittim, gerçi araya gereksiz bi akraba ziyareti ve yanlış bi otobüs ve kısa bi istanbul turu da sıkıştırdım ama bahsederken bile içim daralıyor anlatmaya gerek yok o yüzden.

Eve gidince, annemin, her yıl yaptığından farklı olarak, baklava değil de, lokum aldığını gördüm. Lokum, lokum.

Hani, seni berlinde ilk gördüğümde, doğumgünümü unuttun diye sitem ve şimarıklık etmiştin ya bana, ki ben unutmamıştım senin doğumgünü, bi paket lokum getirmiştim sana istanbuldan, turkish delight. Dedim ki ben de sana, unutur muyum hiç, hediye bile aldım sana. Orda o bunalmış gözlerinle, bi de korkmuştun üstüne üstlük. Demiştin ki bana, doğumgünümde mail atıyorsun ama doğumgünümü kutlamıyorsun. Yalan demiştin, hediye filan.

En çok buna üzülüyordum ben, hayatımda ilk defa, tutku denen şeyi, fiziksel bi acı gibi hissedenleri anlayacak kadar gerçekti hissettiklerim, ama yalandı işte senin için.

Gerçeğin kendisi gibiydi.yoktu aslında.

Yalan da yoktu ama işte bu yüzden.

Ve gerçekten, istanbuldan gelirken, sırt çantama, bi kutu lokum koymuştum senin için. Ve geçen bayram, doğum günüme denk geldi benim. Ve geçen bayram, beyaz lokumları uzattığında annem, aklıma geldi sana aldığım lokumlar.

Acaba verseydim sana onları, sever miydin, beni ya da lokumları.

İşte doğum günü ve bayram, lokumlarla geçti. Seni düşünmek için Hiç bir sebebe ihtiyacım olmasa da, bi tane daha sebebim oluverdi böylece. Hiç düşündün mü lokumları sen de, ne oldu acaba diye, acaba kıyamadım da geri mi getirdim o lokumları istanbula, yoksa lokum seven new yorklu ev arkadaşıma mı verdim.

Ha bi de, lokumların sahibini de düşünüyor musun arada. Döndü mü istanbula yoksa...

yüzleşme

ich musste so gehen.

alles andere wäre

nicht wahr und

nicht richtig.

ganz normal,

ganz einfach

mich verabschieden.

alles gute in Berlin.

que.

L'Amour

Frederique

L'Amour

Platonique

Türkçe

Bilseydin keşke

An dich

epidemic

Salgından ben de aldım nasibimi, büyük ihtimalle, bu ateş, bu mide bulantısı ve bu tahammül edilmez neşesizlik, buna işaret olsa gerek. Hiç korumadım kendimi aslında, aslında kendimi koruma gibi bi duygum olmadı, saf bi çocukken bile nasıl olduysa korunmaya çalıştıkça boka bulandığımızı farketmiş olmalıyım. Ne ülkenin, sonradan baya zararsız olduğunu anlasam da o zamanlar -saf bi çocukken yine-, baya bi uzaya filan hükmettiğini zannettiğim- uzaya hükmeder insan paylaşabilse herşeyi diye bi marşları bile vardı,uzaya niye hükmediyoruz diye sormadan coşkuyla söylediğimiz-, komünist partisine üyeyken bile, öyle telefonlarım dinleniyor mu, peşimde sivil polisler var mı gibi paranoyalarım olmamıştı, olması gereken zamanlarda bile, her nasılsa, işte salakça, olmamıştım paranoyak.

Ki sana rastlayışım, ki sana o ahmak istanbul gecesinde rastlayışım, nereden geldiğini, neden bu ahmak istanbul gecesinin şıklığının içine edip onu hayatımın en gerçek anına çevirdiğini bilmeyişim, bütün diğer mantık mekanizmalarımı yerle bir etti işte. Hakkında bildiğim tek şey, Berlin'de yaşadığın ve delirtircesine güzel gözlerin olduğuydu. Seni ne zaman görürüm, daha ne kadar istanbulda olduğun gibi hayati sorular, kafamın içindeki o küçük mantık motorlarıma çomak sokmakla meşguldü. Ulan bi kere gördün, ulan olur mu neyini sevdin gibi, sorular giderek, ulan ben ne gördüm öyle ulan ben ne sevdim öyle gibi karşı konulmaz hayallere bırakıyordu yerini.ve dahası dayanılmaz bi paranoyaya: ya bi daha görürsem, ya bi daha çıkarsa karşıma, ya bi daha bakarsa bana.

Görmedim seni bi daha, benim şehrimde. Senin şehrinde bisiklet sürdüğüm günlerdeyse, çok defa tepelenecek oldum taş gibi alman arabaları tarafından, sen misin acaba diye bakarken bütün o kumral kısa saçlı gömlekli kadınlara. Nerde bi rüzgarda uçuşan güzelim saç görsem, nerde zayıf, boynunu kaşıyarak giden bi silüet. Kalbimin yemek borusunda attığını, atmaktan yorulup duracağını sandığım anlar...

işte ben böyle paranoyak oldum, hiç kızamazsın bana, çünkü sen de paranoyak oldun sonunda. Biliyorum.

İnanma gözlerine

Biraz kül, biraz duman... O benim işte
Kerem misali yanan... O benim işte
İnanma gözlerine ben ben değilim
Beni sevdiğin zaman... O benim işte.

diyen bi şiirimiz, ve bi de bunun şarkılanmış hali var. türkçeyi sevmen sebebiyle, seversin belki duysan. türk bakkalıyla gey barın arasındaki kaldırıma oturmuş, bisikletleri çalan iri kıyım almanlara bakarken, anlatmaya başladığın bi hikaye geldi aklıma bu şarkıyı dinlerken. Bi gün, tam da o'strasse ye çıkan metro durağının orda, bi kadının cüzdanını çalmış birileri, ve sen de görmüşsün, olayı, çalanı, ve deliliğinden mi iyiliğinden mi bilinmez, koşmaya başlamışsın hırsızın peşinden, (sarhoş kafamla hayal ettim seni, güzelim kumral saçlarının kaat kaat rüzgarda inip kalkışını, ve büyük ihtimalle koşarken kendi koşuşuna şaşırışını), sonra peşinden koşarken, köşe başındaki türk gençlerine( belki de kürtlerdi nerden bildin diye sorabilirdim sana aşık olmasam), bağırarak yardım istemişsin, ve yağız anadolu delikanlıları sana eşlik etmişler hırsız kovalamacanda. Gözlerin dolmuş senin de koşarken, pek bi dışlamışsın zira anadolu delikanlılarımızı, (sadece anadolu delikanlılarımızı mı-) sonra, tam o meydanda, adını hatırlamadığım, ama heinrich platz ın ters istikametinde olan, o meydanda yakalamışsınız hırsızı, tabii sana iş düşürmemiş bizim delikanlılar, hırsızı da pataklayıp, biz kreuzbergin şövalyeleriyiz mealinde bişiyler gevelemişler(die ritterinnen), sonra beraber kadına iade etmişsiniz cüzdanını, kadın da ağlayayazmış, sen de işte, orda, o kaldırımda, bi elinde rakı, ben yanında, almanlar bisiklet çalarken, anlatıverdin bu kahramanlık hikayeni, pek çok sebepten kızabilirdim sana, mesela, o bisiklet çalan almanlara neden sesini çıkarmadın diyebilirdim, yanıbaşımızdakilere, ya da anadolu delikanlılarının yaptığı, ortalama herkesin yapabileceği türden, bu yardımın seni bu kadar şaşırtması bile, ayrımcı bi davranış değil mi, diyebilirdim. Ama demedim, ama sustum, ama sevdim, ama içtim, ama kokladım, ama merak ettim gömleğinin ardındakini...ve siktir git, demek varken, durdum yanında, ilk aşkın verdiği hak, tümden saçmalayabilme hakkı dedim, durdum yanında, sen pariste dedenle yemek yerken, onlara nasıl açıldığını, onların da sana ne önemi var sevdiğin kişinin cinsiyetinin biz seni seviyoruz dediğini anlatırken ben de, o anda, anladım, yine o cesaretten anladım, bütün dünyaya ben bu kadını seviyorum demenin kıymetini, ve o anda, bütün türk bakallarının önünden senle elele yürümek geldi içimden.

Ve sen, sabaha karşı, bisikletin yoksa, eve bırakayım seni arabayla dedin, benim, bisikletim vardı ve sana yalan söyleyemicek kadar tutkundum, keşke deseydim, az önce bisiklet çalanlar, benimkini de çalmış, işte bu yüzden evime bırakmalısın beni, ve arabayı nehir kenarına çekip, beraber güzel havada nehir üzerine düşen şehir ışıklarını seyretmeliyiz.

Seyretmeliydik.

Ama ben söyleyemedim, yalan. Ve bisikletimi gösterdim, bisikletimle uzaklaşana kadar arkamdan beni izleyeceğini söyledin, amok koşucuları var, genç ve güzel kadınlara saldırıyorlar dedin, aslında güzelliğimden çok gençliğime toyluğuma vurgu yaparak.

Ve ben kulaklığımı taktım, o aşk cesaret ister diyen efkarlı yunan şarkısını dinleyerek, karanlık demir köprülerin altından, eve gittim. Ve nehir güzeldi.

Ve ben, ben değildim.

(Duru bu bir tesadüf tanımına ihtiyacım var diye düşündüm, akan suya dalarken. Yoksa nasıl açıklayabilirdim ki bunca karmaşayı. Duru dupduru bi tesadüf tanımı, -hiç bir oryantalist yoruma mahal vermemeli.

Öyle bi tesadüf tanımı olmalı ki bu, ne baştan İstanbul'u bi sırlar şehri olmaya hapsetsin, ne de gri gerçekçi safsatalarla hayal kurmayı engellesin.

“yalnız ihtimallere bağlı olduğu düşünülen olayların kesin olmayan, değişebilen sebebi”

diyor Türk Dil Kurumu.

Hem korkağım ben, kapıdan dışarı adım atmamak için bin türlü neden bulabilirim şu koca-küçük-17 m2-odanın içinde. Cüzdanımdan bozuk paralarımı çıkarıp tekrar tekrar saymak umutsuzluğun keyfini verir bana:- say say tekrar, belki evden çıkmamam için yeterli keyifte, yeterli pahada-dırlar-..

Aslında sıradan bi korkak için- bütün gün perdelerini, koyu renk perdelerini kapalı tutan, kapıdan çıkmadan önce karşılaşmaktan korktuğu için birileriyle, kapıya kulağını dayayıp tam sessizlik bekleyen- fazla derin düşündüğüm söylenebilir.

Sıradan bi korkak:

Saçları dağınık diye aynaya bakamaz, dişleri pis diye dişlerini fırçalayamaz.

Kendini beğenmiş bi korkak belki de, şu kendi yansımasını camda gördüğünde gözünü alamayan cinsten.

Günlerini hiç bişey yapmadan geçirmesine hep ortalama inanılırlıkta bahaneler bulabilen..

Kendini tüketmekten, acı verici hazlar alabilen..

Işık istiyorum artık,

üzerinde yeldeğirmenleri var yorganın, mavi kırmızı çiçekleri var pijamanın. Görmek istiyorum.

Yabancılaşmanın ölçüsü, derecesi var mıdır ki.

Sokakta mutlu taklidi yapan benle odamda mutsuzluk çeşitleyen ben arasında fark var mı ki.

Ama hoşuma giden ben, nedense tükenmiş olan.

Ben de beklemezdim kimseyi, ben de derdim ki unuttum unutabildim.

Ama hoşuma giden ben, susamadı yine.

Çay içer misin dedim kendime( hayat bi çeşit vakit geçirme çabası).

Pasif yok, olamıyor insan pasif. Arkadan,ordan burdan birisi çekiştiriyor illa ki.

Yalnız olmak ya, ne ürkütücü gelir insana. Hep yalnızlığını seviyorum bu havaların.

Peki ben ne yapıcam şimdi Orhan Bey?

Peki ben ne yapıcam şimdi Orhan Bey?

Yine alışılageldik,boğazla mide arasında reflüyü anımsatan gidiş gelişler,korkuya benzer tatsızlık dalgaları.

Korkuya benzer,tam korku değil,korkudan uzak da değil.

Yastığa başını koyunca,kulak memesiyle köprücük kemiği arasında,şah damarının pıtpıt pıt durmaksızın atışı,kalpkrizini anımsatan,dalga dalga vücuda yayılan ölüm korkusu.

Uykusuzluğa mahkum olmaktan daha korkutucu ne olabilirdi ki tüm şehir uyumuş,bütün gece canhıraş sevişmiş üst komşum,doygun ve yorgun bedenini ılık bir duşun ardından nihayet yatağına serivermişken,uykusuzluktan ve onun hırpalayıcı bağımlılığından daha korkutucu ne olabilirdi ki?

Neden bu güzelim karanlığı boşa harcıyoruz ki?

Gece huzursuz bi bebek gibi ağlasa,dünyanın tüm huzursuz bebekleri birleşip ağlasa ve uyandırsa bizi,hepimizi.Şimarma hakkı olan tüm ehli şimarıklar,deliler,yaşlılar,bebekler ve deliye yakın tahammül edilmesi zorunlu insan katmanları..Ağlayıverseniz de bi gece..

Hani sahur vardır ya.misafirliğe gittiğim dinibütün ailelerin evlerinde rastladığım,geceyi tam ortasından yaran yemek şöleni.Uykulu uykulu,güzel bi rüya gibi ağır ağır ve doygunlukla mideye indirilen böreklerin dayanılmaz huzuru.Hem bu dünyaya hem öbür dünyaya hizmetin en dünyevi biçimlerinden biri.Başlı başına geceyi yarıyor olması bile takdire şayan tören.

İşte o zaman oruç tutmadığım ve dinibütün bir aileden gelmediğim ve misafir olduğumdan salonda uyuduğum için,mis kokan soğuk çarşafların arasından başımı kaldırır gözlerimi kısık kısık açar,telaşlı yeme törenine dalardım..Yorganın içinden gözlerimi bi açar bi kapatır,evin kadınlarının bi yandan masaya yemek yetiştirme bi yandan da mutafkla salon arası gidiş gelişlerde ellerindeki tabaklardan usta elleriyle ağzılarına bi poğaça bi börek yerleştirivermelerine hayran kalırdım.

Şimdiyse,bu huzursuzluk uykusuzluk nöbetlerinde,sanki tertemiz,eliçabuk bi evhanımının tüm maharetiyle yerleştirdiği bibloları gibi zihnimin sehpalarına arada bi tozunu alıp yerleştirdiğim bi dolu imge,kelime,fotoğraf ve anı yerle bir olmuş gibi.

Ne yaptınız Orhan Bey?

Hayatla kurmaya çalıştığımız örnek ve uyumlu ve çalışkan ve sıradan ve takdire şayan bağ zaten dinamitlenmişti Oğuz Atay tarafından.

Zaten artık eskisi gibi değiliz.Mutluluk numarası yaptığımızı farketmek oldu ölüm fermanımız.Arabesk de severiz ondandır bu yaralı cümlelerimiz.

Ama şimdi aklımızın içinde kelimeler cümlelerden,harfler kelimelerden kopma çabasında,biz de anlamdan uzaklaşıp esrar ve sır peşindeyiz.

Rüya kurmayı bilmemişiz Orhan Bey.Hayallerimiz eksik kalmış biraz.Gerçekçi değil demişiz oyunlardan vazgeçmişiz.Görkem,gösteriş,sabah erken kalkma baskısı.ya boyun eğmenin ya asi olmanın dayanılmaz rahatlığı.

Ayna tutmaksa eğer,aynanın "sır"rı nerde?

Aklının sınırlarına erişemediğim dikişnakış ve örgü ilahesi diyordu ki televizyonda:sevgiliniz,kocanız iş gezisine çıktığında onun gömleğini ortadan kesin,dikip bir yastık yapın.Kafanızı da tam koltuk altıyla göğüs arasına yerleştirin.Peki Zeki Müren de bizi görecek mi diye sormak isterdim ona bütün saflığımla.

Gece uykusuzluklarına koltukaltı ve omuz aranıyor.

Birlikte uyumanın kaçınılmaz esirliği.

Uykusuzluk tedavisi veren yerler için ne derdi acaba Foucault?Onları yerle bir etmeli miyiz?Gecelerimizi geri istemeli miyiz?

Uyudunuz mu Orhan Bey?

Bi kedi gibi koltukaltınızla omzunuz arasına koysam başımı,gözlerimi kapayıp,şimdi saçmaladığım gibi,ne uyuyabilen ne düşünebilen bi şaşkınlık ve mahmurlukla,"kelimeleriniz" desem..

Aklım sanki beynim yerinden oynuyor.Bir İsa figüründen çok bi Nietsche bi Poe sunuz desem.

İki aydır denizde yürümeye çalışır gibi vazgeçmeden kelimelerinize bakıyorum.Gözümün önünden geçen harfler,yüzler,yazı ve işaretler.Dayanamıyorum artık.Ben bu kadar güçlü değilim.Ne bi başkası olup kendi çaresizliğimi seyretmeye ne de sizin kelime oyunlarınıza esir olmaya niyetim var.

Anladınız mı Orhan Bey?

Ah

Ne zaman

kötü hissetsem

kendimi

aklıma sen geliyorsun

dedi

Bunu duyduktan sonra

Artık

kötü hissetmem

kendimi

Salgın var

Salgın var, korkuyoruz birbirimizden, ağzını hafifçe açan herkes hapşurmaya teşebbüsten yargılanıyor, infaz edilenlerse otobüslerden, vapurlardan hatta uçaklardan dışarı fırlatılıyor. Tekbaşlarına hapşurmaya, öksürmeye, gözlerini yakmaya, ishal olmaya, kusmaya, bi yatağın içinde ateşli rüyalar görmeye ve yastıklarının virüslü yüzlerine burunlarını gömmeye terk ediliyorlar. Nasıl öldüklerini bilmiyoruz, korkumuzdan. (Geçen gün otobüste terleyen alnımı silmek için( - ki türkçede alınteri derler, bilmezsin) cebimden eprimiş bi peçete parçası çıkardığımda, etrafımdaki herkes, sanki cebimden kocaman bi bazuka çıkarmışım da gezgözarpacık yapıyormuşum gibi, siper aldılar, korkularından.)Ben, inanmazsın ama, seni düşündüm, eski sevgililerimden biri, çok aç kalsan beni yer misin diye sormuştu ,ki şimdi soracağım sorudan daha acımasızı var bil diye söylüyorum bunu, seni düşünürken dedim ki, istanbulda yaşar mıydın benle, asla dediğini duyar gibiyim, e sormazsın biliyorum ama aklında olsun diye söylüyorum, ben de ne pariste ne berlinde, ne de new yorkta yaşayabilirmişim, sırf sen diye. Dışımdan salak bi çocuk numarası yapsam da, aslında içten içe, şimdi salak bi çocuk numarası yapıyorum ve sen bunu anlayamicak kadar kutsal bi şahsiyet zannediyosun kendini, diyodum, ve ben senin bu yüksek şahsiyet havalarının altında ezilmek istediğimde, sadece senin aslında beş para etmeyen güzel gözlü bi parisli olduğunu düşünüp kendimi senin seviyene inmemle yüceltmek istediğimde, seviyordum seni.

beynimin solunda Thomas Bernhard

Beynimin sol tarafında

Thomas Bernhard var,

küçücük bi yuvarlağa doluşan

onca kelime

çokça virgül.

hastadır hep bu yüzden

beynimin sol tarafı,

sağa çekmeden.

Asimetrik Hayatlar

Hiç olamadık aynı zamanda

aynı ormanın içinde

gördüğüm bütün şehirleri

benden sonra gördün

sevdiğim bütün kadınları

benden sonra sevdin

küstüğüm bütün adamlarsa

ortak yaramız

Gel

Başını yasla omzuma

Sen omzumda yoruldukça

ben dinleniyorum..

BETON

Bir gün, birden, tam da uzanmışken, tam da beton okurken thomas bernhard, tam da işte güzel kelimeler dizilmiş ardarda ve karmançorman ve hala almancayı sevmek için nedenlerim var derken, birden, aklıma geldi, o.

gözyaşlarımla birlikte, beynimin içindeki o bilmediğim o bütün süblimik sıvıların, ya da bilimsel isimleri işte her neyse, onların, akıp gittiğini hissettim, ve birden, umutla ve tüm bilimsel açıklamalarımla o akıp giden şeylerin arasında hafızamdan bi kaç nadide eserin de, kaz ayaklarımdan, kırmızı yanaklarıma ordan da kulak memelerime doğru süzülüp, yastığın çukurova pamuğuna gömülmesini, ve orda tüm o berlinli haliyle, yabancılık çekmesini, ayrımcılığa uğramasını, hor görülmesini, anadilini konuşamamasını, anadilinde ilan-ı aşk edememesini diledim.

Bu sırada betonu, tam göğsümün üzerine yerleştirdim, aslında itiraf etmeliyim, ilk değildi aklıma gelişin, ya da kolay olmadı bu şehre gelişim, ve saçma arada bi şair olmaya özenişim. Ama itiraf etmeliyim işte, dediğine yakışır, patetik, diyişine yakışır bişeydi sana beslediklerim, hisler yani, biliyorum hiç de övmeye çalışmadın, sen koca kadın, küçük kızdım ben, küçük patetik ve türk, sen fransız aklı selim ve çok büyük. - halbuki sen güneştin ben sonbahar-, kırmızı kiremitli binaların ve fransız anarşistlerinin kurduğu sarhoş geminin sokağında ilerlerken, üşüdüm dedin, belki kışmıydın yoksa, sen üşüyünce, senin o kurumuş tırnakları dibinden kesilmiş ellerini koltukaltlarıma bastırsam dedim içimden, o tırnakları dibinden kesilmiş parmaklarınla bi sağa bi sola yatırdığın düz açık kumral saçlarını bi sağa bi sola, yatırıp dururdun, ve ben her defasında iki elimle o küçük parizyen kafanı ellerimin arasına alıp, o güzelim kalın kaşlarından ve yeşil gözlerinden öpmek istedim seni, ve hatta bi keresinde de yaptım, sarhoştum çok ve ilk tanıştığımızdaki gibi ellerinde rakı vardı senin, sek, ve ben tuvaletten çıkıp, onca öpüşen erkeğin arasında seni ve senin mavi gömleğini ve bana bakan gülen gözlerini görmüştüm de , sonra nası bilmem, oldu o cümle, Dans la jungle de m(t)es cheveux, diye hayal ederdim seni hep, hayal etmekten başka ulaşma şansım olmadığında, ve bi cesaret, işte o cesaretten zaten, dedim kendime aşıksın sen, işte o cesaretten, birinin isteği olmamasına rağmen vücuduna dokunmaya cesaret eden cesaretten, tuvaletten çıkmış ıslak ellerimle, dokundum, saçlarına, aslında kelimeyi doldurmadan dokundum, aslında, teğet geçtim, gözlerimin içine bakarken, gözlerimin içine baka baka çekiverdin kafanı ellerimin arasından, ve o sırada anladı belki de o güzel yunan adam, onla ilgilenmediğimi fazlaca, aslında, barın dışında, sokakta, sen sigara molası vermişken, ve benim hem heyecandan hem de soğuktan dizlerim tir tir titremekteyken ve şefkat dolu ufak bi bakış için hayran hayran ve senden uzun olmama rağmen sana nasıl oluyorsa alttan yukarı bakarken, yanımda bi güzel yunan adam belirmişti, birden, aynı benim sana kırmızı koltukları olan o istanbul barında yaptığım gibi, birden gelip konuşmaya başlamıştı, sorusunun bana nerdeyse bütün berlinliler tarafından sorulduğunu bilse sormazdı elbet, ama sormuştu işte, nerelisin diye, düşündüm bulamadım diye, ve tahminler, venezüela, ispanya..

o an, ya sarhoşluğumdan uydurdum, ya da cidden, sigaranı içerken, bana bi meraklı bakış attın, biliyordun, benim için herkes ihtimal dahilindeydi, teorik olarak yani, ama işte pratik olarak, o sana rastladığım aptal istanbul gecesinden beri, pratik olarak,ihtimallerim, kalmamıştı.

SAROYAN'A

Kocaman gözlerini ve

Bıyıklarını

Ve nar ağaçlarını

Ve kuzenin Dikran'ı

İnandırabilir miyiz yasımıza

Ya da delirebilir miyiz artık

Rahatça!

tanpınar

metih veya zem

demiş adam

bilemedim

hangisi dünya?

f.

Annemin elleriydi

tırnakları kesilmiş

parmakların

boşunaydı

boynunu kaşıyışın

berlindengelenfransız

Elisa, Elisa, Elisa saute-moi au cou..o akşam rakı içiyordun sen de, cooldun, hiç bakmıyordun etrafına, ben de rakı içiyorum bu akşam, aylar sonra, ilk defa konuşmuşuz, ilk sözün almanyada mısın oluyor, keşke keşke keşke...Elisa, Elisa, Elisa cherche-moi des poux keşke olsam, o kocaman beyaz pencerelerinden baksak, bahçedeki ağaçlarına, bahçene..Enfonce bien tes ongles et tes doigts délicats
Dans la jungle de mes cheveux, Lisa

konuşacak kimse..

Bugün düşündüm de, yazılanlar çizilenlere konuşulanlara bi baktım, kim kaldı konuşacak, kim kaldı ağzından çıkan kelimelere bi bebeğin ilk adımlarına bakar gibi baktığımız..of çok damardan bi benzetme oldu-fekat içimdeki coşkuyu, heyecanı ifade etmeye kelimeler yetmiyor sayın seyirciler,son bi hamleyle diyorum ki, acaba antikemalist refleksimiz yazık mı ediyor yurdumuzun nadide insanlarına(bkz,TÜRKan saylan)..

acaba yıllar sonra, vay efendim bilememişiz aslında okullarımızın eğitimöğretimsevgiyumağı olduğunu, aslında ülkemizi acanlar siiyayeyler mosssaaadlar işgal etmiş de biz liboşlar olarak göbeeemizi mi büyütmüşüz(yıldırım türkere selam, devrime devam), diyecek miyiz, bilinmez..

inşallah bütün darbe marbe iddiaları taraf gazetesinin fotokopi makinasının ürünüdür, türkan saylan da pirupak bir melektir ve benim de kafamın arkasından bi diş filan çıkar....

seni de tanırım süleymanı da..

bir çeşit kırkiki oldu bu

seni de tanırım süleymanı da

pencereden içeri giren bi ses

seni de tanırım süleymanı da

içimden dedim ki

seni de tanırım süleymanı da

boşuna

oynama

seni de tanırım süleymanı da

o bu ve

je, tu, nous

seni de tanırım süleymanı da

Hmm, inandım desem yalan hala, birincisi noktalama işaretleriyle aram hiç iyi değil, bütün yazıştıklarım, noktalama işaretlerinden sonra boşluk bırakmam gerektiği konusunda başbuğvari uyarılarda bulunurlar, nok-ta-la-ma cinsinden. ikincisi ve bence en önemlisi de, insan yazdıklarını neden "halkın beğenisine" sunar, onu da anlamış değilim, yok yani teşhircilikti ego tatminiydi o meselelere girmeyeyim de, hani basit bi neden sorusu kafamı meşgul (n)eden?

ama madem, noktasız virgülsüz saçmalama özgürlüğümüz var burda. (hey gidi düzen kurbanı genç kız, noktalama özgürlüğün olmuş da nolmuş, işçisin sen işçi kal, al eline daktiloları diyen devrimci kardeşlerimize selam ederim).nerde kalmıştım, he ikna oldum dersem cidden yalan, eh ama işte, istemiyorum kimsenin kafasını ütülemek artık, kafası ütülenmek isteyenler buyursun kardeşim, ücretsiz, kefilsiz..