mutluluk

soğuk havalarda garip bi coşku duymamın sebebini anlamak zorundaymışım gibi geliyor. içim tir tir titrerken, ve insanlar garip bi koşturmaca içinde ordan oraya koşturup dururken, biraz daha ağırlaşıp, insanlara bakıyorum ve salakça bi sevgi kaplıyor içimi, yani o kadar ki, noel baba sırtında çuvalıyla inse, oo baba nerde kaldın yahu diyip sarılacak kadar. acaba, insan dünyayla ilgili kullanmalık bilgileri edinirken, aklın bi yani 5 yaşında filan kalabiliyor olabilir mi.

yoksa, hala iyi diye bişeyin olduğuna inanabiliyor olmamızın, ya da kar tanelerine bakıp adımları yavaşlatıp herkese sarılma isteğinin, ya da saniyelik sarılan yabancı bakışların nası bi açıklaması olabilrdi ki...

kediler ve çocuklar, ikisi de günahtan ve kötülükten azade değiller, ama bi yanıyla, henüz deneyimlemedikleri şeyler var ve bu onları sevilebilir kılıyor belki de... deneyimlemeye başladıkça, her şeyi bildiğini sanan arzudan çıldırmış ergenlere dönüyorlar işte...

arzu ve deneyim..

kurgulanmış olduğunu farkedemicek kadar içine gömüldüklerimiz: bi siktirin yahu!