bu da böyle

hiç gitmedim

gideyazdım

hiç kalmadım

kalayazdım

satranç tahtasında

briç oynadım

meyilli bişeyler

içimde nemli bişeyler var

hep

kelimeler gibi ağzımdaki

kemiklerim

inceldikleri yerden kopmaya

meyilli

sükunet

(lay me low)

istedim istedimse en çok

içimde meyilli bişeyler var

başın gibi gözyaşın gibi

nemli

havada asılıydım da-

bir çocuğun alnındaki kurbanlık koyun

kanıydım

o kadar masum

o kadar sıçramış herkesin üstüne

o kadar havada asılı

yağmur yağdı sonra

çocuk unuttu beni

göremedi gözleri alnındakini

aktım

karıştım

insan kanına

kaç kişiyiz ki?

dün değil, ondan önceki gün. tünelden aşağı inerken, tam yokuştan aşağı inmiş....ken. özlemimi düşündüm. tünel ve istanbul ve sen. her uzak kaldığımda ne kadar özlediğimi. ve artık senden ve istanbuldan da kopma vaktinin geldiğini. dedim ki, özlem başetmesi güç çünkü başetmek zorundasın, özlemin gidecek yeri yok...tam o nokta. aşkın en rafine hali. gidecek yeri olmayan. pasif bi duygu. gidecek yeri olsun da istemeyen bazen. der...ken..

cemaati ötekinin ölümü kuracak diyor ya, blanchot,nancy ve diğerleri...

işte her ölüm,kayıp, imkansıza doğru. ve imkansızı gerçekleştirmeye savruluş, savrulma çabası..birbirimize tutunma yani...hiç bir sebep, hiç bir mantıklı açıklama olmadan...

kaç kişiyi düşününce gözleri dolar ki insanın...

yine bu duvar

yine bu duvar

(dedim kendi kendime)

ellerimle itip

ayaklarımla çektiğim

evimin duvarı

doksan derece bedenime

yine bu duvar

bebeklerim doğdu bu sefer

çatlaklarından

yan!

yan

ben ölmüş

yan

çiçek kokmuş ortalık

(iğrenç)

yan

kül

duman

ateşe keser

di)

eğer tutsaydın

"ölen öteki" nin elini

"beni öldürürken seni yaşatan" şeyi

eğer görseydin

ateşi keser

di)

halbuki

gitti

yetti (sana)

her şey!

yan!